Τα κεριά σαν μέσο αρωματισμού αποτελούν πλέον μια πολύ διαδεδομένη συνήθεια και τα συναντάμε σχεδόν σε όλους τους χώρους. Μπορεί να τα δούμε να καίγονται και να αρωματίζουν το καθιστικό ενός σπιτιού, συχνά όμως μπορεί να τα δούμε σε ένα καφέ ή σε ένα εστιατόριο, να χαρίζουν το άρωμά τους και να βοηθούν στη δημιουργία αυτού που λέμε ‘ζεστή ατμόσφαιρα’.

Τρόποι αρωματισμού υπάρχουν αμέτρητοι, όμως μόνο το κερί μπορεί να δημιουργήσει, με την ιδιαίτερη φύση του, την αρχαία του καταγωγή, το παίξιμο της ζωντανής φλόγας και τις μνήμες της καταγωγής του, αυτό που λέμε ‘ατμόσφαιρα’ στο χώρο. Γιατί δεν υπάρχει χώρος που να χαρακτηρίζεται ως ατμοσφαιρικός, χωρίς κάπου να καίει έστω ένα κερί. 

Ακόμα και στους Ναούς όλων των θρησκειών, τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με το άναμμα και το σβήσιμο των κεριών. Είναι το κύριο στοιχείο της δημιουργίας της κατανυκτικής ατμόσφαιρας και για την οποία πηγαίνουν στις εκκλησίες ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν σε κάποιο θεό.

Και δεν είναι μόδα, δεν είναι δημιούργημα κάποιων επιτήδειων, δεν είναι marketing. Όχι, είναι κάτι αληθινό, είναι μια περίεργη και απροσδιόριστη εσωτερική ανάγκη, που όμως υπάρχει. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε τη φωτιά και το κερί της μέλισσας, υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς και σαν μέσο τέλεσης λιτανειών σε όλες τις θρησκείες του κόσμου.

Στην Ελλάδα από περιγραφές του Ηροδότου, του Ομήρου, του Παυσανία και άλλων ιστορικών, ποιητών και περιηγητών, υπάρχουν σαφείς περιγραφές και για το μαντείο των Δελφών και για τα Ιερατεία του Διονύσου, αλλά κυρίως για τα πιο γνωστά Ελευσίνια μυστήρια, όπου εκεί περιγράφεται εκτενώς η χρήση των κεριών και η σημασία που έδιναν οι ιερείς και οι ιέρειες σε αυτά, υποστηρίζοντας πως τους βοηθούν για να αντλούν ενέργεια και τους ανοίγουν την πόρτα για να επικοινωνήσουν με το Θείο!!!